Review Honor 7: complete smartphone met één beperking

Honor 7

De Honor 7 is voorzien van een processor gemaakt door Huawei en voorzien van een metalen unibody met op de achterkant een vingerafdrukscanner. Het toestel heeft een 3100mAh-accu aan boord, draait op Android 5.0 Lollipop met daaroverheen de EMUI-schil, heeft 3GB werkgeheugen aan boord en een 5,2 inch full HD-display. Het is mogelijk om twee SIMkaarten in het toestel te gebruiken, maar je kunt ook kiezen om één SIMkaart te plaatsen en een microSD-kaartje om het interne geheugen van 16GB uit te breiden.

Foto’s schiet je met een maximale resolutie van 20 megapixels terwijl de frontcam een 8 megapixel-exemplaar is. Het toestel weegt zo’n 157 gram, meet 143,2 x 71,9 x 8,5mm en is te verkrijgen in meerdere kleuren voor de adviesprijs van € 349,99, alhoewel het toestel ook regelmatig te verkrijgen is via de Europese webwinkel van Huawei voor enkele tientjes minder. Veel Chinese smartphones bieden geen ondersteuning voor alle Europese LTE-banden, maar bij deze Honor 7 is dat niet het geval. Zo kun je dus makkelijk gebruikmaken van elk 4G-netwerk bij elke provider, waarbij het dan wel gaat om het toestel dat hier officieel wordt verkocht en dus geen Chinese varianten.

Het door ons geteste toestel is de wit / lichtzilveren variant (‘Fantasy Silver’ volgens Honor) die ik persoonlijk ook het mooiste vind. Ook dit toestel wordt geleverd in een minimalistisch maar kenmerkend blauw Honor-doosje, maar what’s inside? Natuurlijk het toestel, een oplader, microUSB-kabel en pinnetje om het SIMkaartslot mee te openen. Het eerste wat ik kon zeggen toen ik de Honor 7 voor het eerst zag en kon vastpakken was ‘wooooow’. Ik ben zelf redelijk fan van witte smartphone, metaal spreekt me ook aan en dan het liefst in een compact design. Dankzij het 5,2 inch-scherm en redelijk smalle bezels zat dat wel goed, maar ook de metalen behuizing van het toestel is meer dan prima. De unibody voelt goed en robuust aan, met fijne knoppen en aan de achterkant verschillende soorten afwerking, onder andere te zien aan de boven- en onderkant van het toestel waar een soort van ruitmotief is aangebracht.

Aan de onderkant vinden we de microUSB-poort en speakergrills, terwijl we aan de bovenkant de 3,5mm-aansluiting vinden. Aan de rechterzijkant zijn twee knoppen aanwezig, één om het toestel uit standby te halen, waarbij de andere knop gebruikt kan worden om het volume te regelen. Aan de linkerkant van het toestel vinden we de SIMkaartslede, maar ook is daar een derde fysieke knop te vinden, waarover later meer in de review. De voorkant van de smartphone is heerlijk strak, zonder fysieke of capacitieve knoppen. Uiteraard vinden we daar een frontcam (met frontflitser), verschillende sensors en een oorspeaker terwijl op de achterkant onder andere de camera te vinden is. Deze steekt letterlijk enkele millimeters uit en is daardoor gewoon kwetsbaar voor krassen en dergelijke, maar ook daarover later meer. Naast de camera is een dubbele ledflitser aanwezig en de vingerafdrukscanner vinden we hier weer onder, waar tevens ook het Honor-embleem nog te vinden is op de achterkant van de Honor 7.

Scherm

Het scherm is met zijn 5,2 inch niet extreem groot (volgens de maatstaven van vandaag de dag dan) en biedt met een resolutie van 1920×1080 pixels een pixeldichtheid van 423, wat meer dan genoeg is en waardoor individuele pixels zonder vergrootglas niet te zien zijn. Out-of-the-box heb ik niks aan willen en hoeven passen, omdat het scherm en de kleurtemperatuur gewoon fijn waren om naar te kijken. Wel is het mogelijk om dit handmatig aan te passen, waarbij je wat rodere of juist blauwere tinten kunt instellen, dus wat dat betreft mogelijkheden genoeg. Ook qua helderheid, kijkhoeken en contrast is er op het scherm van de Honor 7 niks aan te merken. Er is een dun zwart randje om het scherm aangebracht, waarschijnlijk om het scherm er nog wat meer uit te laten springen en alhoewel het een LCD-display betreft neigde het wat mij betreft af en toe wat naar AMOLED. Niet zo uitgesproken als schermen van onder andere Samsung, maar voor mij precies goed.

Software

Wat de eerste indrukken, behuizing en scherm betreft zit het dus meer dan goed met deze Honor-smartphone, maar over de software ben ik gewoon (nog steeds) niet te spreken. Het toestel is voorzien van Android 5.0 Lollipop, maar daaroverheen heeft Honor weer de eigen skin gelegd, versie 3.1 van EMUI welteverstaan. Om maar met de deur in huis te vallen, dat is en blijft vooralsnog het grootste nadeel van Huawei- en Honorsmartphones.

Op één of andere manier kan ik niet wennen aan het missen van een app-drawer en dergelijke, maar dat is een kwestie van gewenning of het installeren van een andere launcher, zoals er dan vaak wordt geroepen. Bij toestellen met de EMUI-schil is dat één van de eerste apps die ik installeer, maar daar ondervang je bij lange na niet alles mee. De icoontjes bijvoorbeeld hebben een eigen vorm en stijl en alhoewel je ook thema’s kunt gebruiken – wat altijd leuk is – is het hem toch net niet. Het snelle instellingen-menu heeft een heel eigen design en opties gekregen en datzelfde geldt voor de binnengekomen notificaties, het instellingenmenu en meer. Ook komt het toestel met verschillende onnodige bloatware zoals enkele games, tools en eigen apps, waaronder een geluidsopname-app, spiegel-app waarbij de frontcam wordt geactiveerd om je looks te checken en bijvoorbeeld een kladblok voor notities of een app om geluid mee op te nemen.


Ik begrijp waarom een fabrikant dat mee wil leveren, namelijk het uitrollen van hun eigen diensten of het iets goedkoper aan kunnen bieden van devices, omdat ontwikkelaars betalen om hun software te mogen installeren, maar nee, ik ben nog steeds niet blij met die EMUI-schil. Inmiddels heeft Huawei wel Abigail Brody in dienst genomen, voormalig creative director bij Apple dus daarin schuilt een sprankje hoop voor de mensen die het met mij eens zijn en maar niet kunnen wennen aan deze looks. Van de 16GB opslaggeheugen van het toestel is trouwens zo’n 9GB te gebruiken voor de eindgebruiker.

Huawei en Honor gebruiken een eigen systeem van notificaties, waarbij je aan kunt geven wat je wel wilt zien en wat niet, maar dat werkte in combinatie met een verbonden Android Wear-smartwatch ook niet heel lekker. Vele notificaties kreeg ik niet binnen op het horloge, maar dat werkte allemaal wel prima met een HTC One M9 en dergelijke. 

Natuurlijk zijn er ook pluspunten te benoemen van de software, zoals de eerder genoemde mogelijkheid tot het gebruik van thema’s. Ook is er een applicatie aanwezig om allerlei apparatuur mee te kunnen bedienen via de ingebouwde infrarood-sensor en het is mogelijk om een versimpelde interface te gebruiken op het toestel. Hiermee zijn alleen de belangrijkste apps te bereiken via grote knoppen op het scherm, bijvoorbeeld handig voor mensen met weinig verstand van smartphones, slechtzienden of ouderen. Ook een FM-radio is aanwezig op de Honor 7 en dat is altijd noemenswaardig, omdat je zo geen muziek hoeft te streamen wat weer data kost. 

Voor de knop die je aan de linkerkant van het toestel kunt vinden is er ook een menu in de instellingen te vinden. Honor noemt deze ‘smart key’ en dat is een door mij redelijk vaak gebruikte button, omdat je hier verschillende acties aan kan hangen. Zo kun je instellen wat er moet gebeuren als je één keer of twee keer op deze ‘Smart Key’-knop klikt of als je deze even ingedrukt houdt. Zo gebruikte ik deze knop om met één klikje HangOuts te openen, waarbij twee keer klikken de browser opende, twee veelgebruikte apps door mij.

Camera

Bij dit toestel zet Honor flink in op de camera-capaciteiten. Zo bevat de camera op de achterkant een 20 megapixel-sensor, biedt ondersteuning voor PDAF, oftewel Phase Detection AutoFocus, is er een f/2.0-aperture aanwezig en kan er gefilmd worden in een maximale resolutie van 1080P, waar 4K dus ontbreekt. De camera-interface werkt net zoals vele camera-apps via duidelijke icoontjes, waarachter je verschillende instellingen kunt vinden en waarbij je genoeg opties hebt zoals bij alle fabrikanten.

Je hebt verschillende foto-modi, zoals een panorama- of nachtmodus, kunt verschillende foto’s snel achter elkaar nemen waarna je de beste eruit kunt kiezen, kunt een timelapse maken, audionotities bijvoegen, filters gebruiken en meer. Ook kun je zogenaamde light-paintings maken, waarmee je creatievere shots kunt maken omdat de sluitertijd langer is, maar helaas heb ik hiervan geen voorbeelden opgeslagen, voordat het toestel weer de deur uit ging.

Dat terzijde, een resolutie van 20 megapixel is veel, heel veel, maar het gaat om meer dan megapixels en daarmee zit het met de Honor 7 wel goed. De foto’s bieden in goede lichtomstandigheden veel details, zijn scherp en meer dan goed. Ook met minder licht (en automatische instellingen) zijn de plaatjes goed te noemen, maar hier en daar kan wat ruis of soms beweging ontstaan, zoals bij vele camera’s in mobiele telefoons. Toch zijn overall alle gemaakte foto’s goed, worden de kleuren goed weergegeven en kun je blij zijn met de camera in deze smartphone. Foto’s zijn door de vele megapixels en data wel makkelijk 5 tot 8MB groot, iets om rekening mee te houden qua bijvoorbeeld het synchroniseren ervan via een mobiele internetverbinding of het opslaggeheugen wat hierdoor snel vol kan lopen.

Met de frontcam bij de Honor 7 zit het ook wel goed, dankzij een resolutie van 8 megapixels en een frontflash, die je niet vaak vindt in toestellen. Net zoals bij andere toestellen van dit Chinese bedrijf kun je verschillende filters gebruiken zoals het bekende beauty-filter

Performance en benchmarks

De HiSillicon Kirin 935 is de drijvende kracht achter dit toestel en dit is een octacore-chipset, welke bestaat uit twee quadcore-clusters. Vier rekenkernen hebben een maximale kloksnelheid van 2,2GHz, terwijl er vier geklokt zijn op 1,5GHz. De performance van deze processor in combinatie met de 3GB werkgeheugen is goed, met taken zoals browsen, chatten, foto’s maken enzovoort. Sommige zware 3D-games duren wat langer om op te starten en lopen misschien niet zo smooth als op nog krachtigere processor en videochips, maar als je primaire doel met een smartphone niet is om te gamen dan volstaat de Honor 7 genoeg. Keiharde benchmarks en cijfertjes heb ik niet, maar ondanks de EMUI-schil draait het toestel soepel en vlot.

Accuduur

Er is in de Honor 7 een accu te vinden – niet te verwijderen door de gebruiker vanwege de unibody-behuizing – met een capaciteit van 3100mAh. Tegenwoordig zegt de capaciteit van een accu veel, maar zeker niet alles, maar bij de Honor 7 hoef je je geen zorgen te maken dat je de dag niet doorkomt. Het toestel is onder andere gebruikt op de IFA, begin september, waarbij er constant van netwerk werd gewisseld, er soms een belletje werd gepleegd en Bluetooth constant aanstond voor de verbinding met een Android Wear-smartwatch. Ook werden er vaker dan normaal foto’s gemaakt, maar de accu hield het langer uit dan ikzelf. Rond 07.30 uit de lader en ’s avonds om 01.00 er weer in, terwijl er nog genoeg procenten over waren en het toestel niet per se aan de lader hoefde is eigenlijk de standaardregel bij dit toestel en dat is fijn. Met wat minder intensief gebruik is het toestel makkelijk twee dagen te gebruiken, dus ook voor de wat minder veeleisende accugebruikers is dat erg fijn.

Vingerafdrukscanner

Wat ook erg fijn is, is de vingerafdrukscanner. Veel high-end toestellen worden tegenwoordig uitgerust met deze vorm van biometrische beveiliging, maar Huawei – of Honor – krijgen hiervoor wel wat extra kudo’s. Ik heb niet veel ervaring met smartphones met zo’n sensor en aangezien dit het eerste toestel was waarmee ik enkele weken heb rond gelopen kon ik nu goed in de praktijk testen hoe ik dit zou ervaren.

De Honor 7 is een mid-range toestel en als er geen scanner aanwezig had geweest, hadden veel mensen het niet eens gemist of noemenswaardig gevonden. Honor heeft gekozen voor een plekje op de achterkant, handig om met je wijsvinger te unlocken en dat werkte wat mij betreft meer dan heerlijk. In het marketinggebabbel van het bedrijf wordt gesproken over het kunnen vrijgeven van het toestel in slechts 0,5 seconde en alhoewel ik er geen stopwatch naast heb gehouden geloof ik zeer zeker dat dit zo is. Ook Sander en Ruud, beide meer ervaring met vingerafdrukscanners van bijvoorbeeld de Galaxy S6-reeks, vinden en vonden deze sensor erg accuraat en snel werken.

Naast het unlocken van het toestel zijn er nog meer functies met de vingerafdrukscanner te bereiken. Zo kun je door foto’s scrollen, de camera-app opstarten, het notificatiepaneel tonen of verbergen, naar het homescreen gaan of bijvoorbeeld een oproep aannemen of alarm stoppen door even op de sensor te drukken met je vinger.

Conclusie

Als je op zoek bent naar een premium device met een uitstraling waar je best u tegen mag zeggen dan is dit toestel zeer zeker aan te raden. Met een adviesprijs van € 349,99 haal je een toestel binnen met een goede metalen unibody-behuizing, camera en heerlijk werkende vingerafdrukscanner. Ook de compactheid en robuustheid van het toestel is noemenswaardig evenals de accuduur. Het grootste nadeel is en blijft de interface. Hiervoor zijn wat manieren om het één en ander niet meer te hoeven zien en gebruiken, maar dat is niet op elk gebied het geval en wat dat betreft mogen de Chinezen best eens denken aan iets heel anders, want voor de rest biedt dit toestel veel, heel erg veel.

Pluspunten

+ Behuizing 

+ Scherm

+ Smart Key

+ Camera’s

+ Accuduur

+ Vingerafdrukscanner

+ MicroSD-kaartslot

+ Concurrerende prijs

Minpunten

+ Cameramodule steekt uit 

+ EMUI-schil (software)

Beschikbaarheid

De Honor 7 is te verkrijgen bij de eigen webshop van Huawei voor een prijs van € 349,99, maar ook bij andere (web)winkels is het toestel te verkrijgen. Voor aanbiedingen bij andere webshops in combinatie met een abonnement check je onderstaand overzicht.

[tds=3497]