Werkgeheugen op Android: meer is niet altijd beter

Hoe werkt… werkgeheugen? 

Op je smartphone draaien talloze processen. Als je een app opstart komt hier een proces bij. Werkgeheugen, ook wel RAM genoemd, zorgt ervoor dat apps in het geheugen van een apparaat blijven staan. Zo kan je tussen meerdere apps wisselen zonder dat de app opnieuw opgestart te hoeven worden. Handig natuurlijk, want anders blijf je aan het wachten. Hoe meer RAM er beschikbaar is om apps draaiend te houden, hoe beter, toch? Hoe meer kofferbakruimte je hebt, hoe meer spullen er immers meekunnen.  

Helaas is het niet zo simpel. Net als bij een kofferbak draait het er bij werkgeheugen ook om hoe de beschikbare ruimte wordt benut. 

Verschillende soorten processen

Elk proces in Android krijgt een stukje werkgeheugen toegewezen. Dit zijn apps die je open hebt staan, processen die ervoor zorgen dat Android blijft draaien, je muziek die op de achtergrond blijft spelen terwijl je scherm uit is, etc. 

Stel je start een nieuwe app op, dan komt deze in het werkgeheugen terecht. Mocht je de app verlaten, dan wordt deze niet meteen afgesloten. Hij blijft een tijdje op de achtergrond draaien. Hoe langer je een app niet gebruikt, hoe minder belangrijk het proces zal worden. Mocht je nog een aantal nieuwe apps opstarten, dan zal het werkgeheugen vanzelf vol raken en wordt de app die je als eerste opstartte uit het werkgeheugen gehaald, mocht dit nodig zijn.

Android onderscheidt in totaal vijf soorten processen. Dit zijn voorgrond, zichtbaar, service, achtergrond en leeg. De volgorde gaat van het meest belangrijke proces naar de minst belangrijke. Hoe bepaalt Android nou welk proces mag worden gestopt? Dit gebeurt via de ‘Low Memory Killer’, ofwel LMK. Elk proces krijgt een waarde toegekend tussen de -17 en 15 door de activiteitenmanager van Android. Aan de hand in welke van de vijf categorieën het proces zich bevindt zal de waarde worden vastgesteld. Deze waarde wordt continu aangepast. Een hoge waarde betekent een proces die sneller wordt gestopt, terwijl een lagere waarde een proces is dat minder snel wordt gestopt. 

De fabrikanten stellen zelf de minimale waarden van de LMK vast, ook wel de LMK minfree waarden genoemd. Hierin staan vijf waarden die aangeven wanneer welke categorie gestopt mag worden, afhankelijk van hoeveel werkgeheugen er nog vrij is. De waarden kunnen zo worden aangepast dat apps snel worden gestopt op de achtergrond, of juist niet. Je hebt wellicht wel eens YouTube filmpjes gezien waarin bij smartphones met evenveel werkgeheugen wordt gekeken hoeveel apps ze in hun werkgeheugen kunnen houden. Hoe de fabrikant de LMK minfree waarden instelt speelt hier dus onder andere een rol bij. 

Een andere variabele is de hoeveelheid bloatware. Dit zijn toegevoegde apps en features van fabrikanten zelf. Hoe meer van deze processen op de achtergrond draaien, hoe minder werkgeheugen er vrij is en hoe eerder er andere processen moeten worden gestopt. 

Fabrikanten zoeken continu de beste combinatie tussen apps op de achtergrond houden, en een goede batterijduur. Immers, hoe meer apps je laat draaien, hoe sneller je accu leeg gaat. Elke fabrikant heeft hier weer zijn eigen voorkeuren voor ontwikkelt. Erg gevorderde gebruikers passen de LMK minfree waarden aan alsof het een lieve lust is, zodat ze bijvoorbeeld extra lang met hun accu kunnen doen, of juist beter willen multitasken. 

Door de LMK minfree waarden en de bloatware kunnen telefoons met identieke specificaties toch een verschillende hoeveelheid apps in het werkgeheugen houden.  

Een voorbeeld

Nu het theoretische gedeelte is besproken, een recent voorbeeld van een fabrikant die zijn LMK minfree waarden te agressief had afgesteld. Dit keer wordt OnePlus eruitgelicht, maar ook Samsung heeft wel eens problemen gehad met een geheugenbug bij de Galaxy S6. 

De OnePlus 3 heeft 6GB aan werkgeheugen en kan dus in theorie enorm veel apps in het geheugen houden. Toch was dit niet zo, omdat OnePlus de minimale waarden van de LMK te agressief had afgesteld, en apps dus te snel uit het werkgeheugen werden gehaald. Door een update op afstand uit te voeren werden deze waarden soepeler gemaakt. Zo konden er meer apps op de achtergrond blijven draaien zonder opnieuw opgestart te hoeven worden.

Dit voorbeeld toont aan dat fabrikanten veel invloed hebben op hoe er wordt omgegaan met het werkgeheugen, en dat niet zozeer de hoeveelheid werkgeheugen doorslaggevend is. Zoals de titel al zei: meer hoeft niet altijd beter te zijn.